نقل کرده اند عرب بیابانگردی_ که از تمدن و شهرنشینی و آداب معاشرت چیزی نمی دانست_ با همان خشونت صحراگردی خود به مدینه آمد و خدمت پیامبر رسید در حالی که آن حضرت در میان اصحاب بودند، از ایشان چیزی خواست که پیامبر (ص) هم به او کمکی کردندو مثلاً پول و غذا و لباس به او دادند و از او پرسیدند: حالا خوب شد راضی هستی؟ مرد با توجه به خشونت صحراگردی خود و صراحت و بی تعارفی که این گونه افراد دارند چون محبت پیامبر (ص) را کافی نمی دانست گفت: نه هیچ کاری انجام ندادی و هیچ محبتی نکردی و اصلاً این چیزی نبود که تو به من دادی!

طبعاً این گونه برخورد خشن نسبت به پیامبر، اصحاب را ناخوشایند آمد و عصبانی شدند و افرادی خواستند با عصبانیت و خشم به او چیزی بگویند و عکس العمل نشان بدهندکه رسول خدا مانع شدند و خودشان به همراه آن اعرابی به منزل رفتند و در انجا چیزهای بیشتری به او دادند و عرب بیابانی در آنجا از حضرت اظهار رضایت کرد و به تقاضای پیامبر به جمع اصحاب بازگشت و در حضور همه آنان رضایت خود را اعلام کرد و رفت. رسول خدا(ص) بعد از رفتن او رو به اصحاب کرد و فرمود: مثل این اعرابی مثل آن شتری ست که از گله رمیده و سر به بیابان گذاشته و می رود و شما دوستان برای اینکه آن رابگیرید و بازگردانید، به سوی او هجوم می برید و این هجوم سما رمیدگی او را بیشتر و وحشتش را زیادتر و دستیابی بدان را دشوارتر می سازد. من نگذاشتم شما او را که رمیده بود، فراری تر دهید و با محبت و نوازش به دنبالش رفتم و او را به جمع خودمان باز گرداندم.