به نام مهربانی

 دو روز مانده بود به پایان جهان، تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده است. تقویمش پر شده بود و تنهادو روز خط نخورده باقی مانده بود. پریشان شد و آشفته و عصبانی، نزد خدا رفت تا روزهای بیشتری ازاو بگیرد. داد زد و بد و بیراه گفت؛ خدا سکوت کرد ؛ فریاد زد و جار و جنجال به پا کرد، خدا سکوت کرد.دلش گرفت و گریست ، به سجده افتاد. خدا سکوتش را شکست و گفت: عزیزم اما یک روز دیگر هم رفت، بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن. لابه لای هق هقش گفت: اما یک روز ... با یک روز چه کار می توان کرد؟ خدا گفت: آن کسی که لذت یک روز زیستن را تجربه کند گویی هزار سال زیسته است و آن کس که امروزش را نمی یابد هزار سال هم به کارش نمی آید. آنگاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت: حالا برو و زندگی کن. او مات و مبهوت به زندگی که در میان دستانش بود نگریست، می ترسید راه برود، می ترسید حرکت کند می ترسید زندگی از میان انگشتانش بریزد. قدری ایستاد. آن وقت شروع به دویدن کرد، زندگی را به سر و رویش پاشید؛ زندگی را نوشید؛ زندگی را بویید و چنان به وجد آمد که دید می تواند تا ته دنیا برود؛ می تواند بال بزند؛ می تواند تا ته خورشید برود. او در آن یک روز آسمانخراشی بنا نکرد؛ زمینی را صاحب نشد، اما در آن یک روز دست بر پوست درخت کشید، روی چمن خوابید، کفش دوزکی را تماشا کرد و به آنهایی که نمی شناختندش سلام کرد، برای آنها که دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد، او در همان یک روز سرشار شد و بخشید، عاشق شد و عبور کرد و تمام شد، او همان یک روز زندگی کرد، اما فرشته ها در تقویم خدا نوشتند:

 امروز او درگذشت، کسی که هزار سال زیسته بود.